Ik weet geen titel

Hoewel ik het bloggen geheel bewust heb afgezworen deze paar weken, omdat ik moet leren voor mijn examens, kan ik het niet laten om op deze ...

Hoewel ik het bloggen geheel bewust heb afgezworen deze paar weken, omdat ik moet leren voor mijn examens, kan ik het niet laten om op deze ochtend wat van mijn kostbare tijd om te leren in te leveren zodat ik wat kan schrijven. Het gaat namelijk momenteel weer niet zo heel geweldig met me. Ik weet niet of het irritant begint te worden, een aantal weken/maanden terug heb ik namelijk ook al geblogd over wat ik voel qua mijn onzekerheid enzo en ik weet ook niet of het interessant is om te lezen. Het is toch iets heel persoonlijks en het kan wat zeikerig overkomen, hoewel dat helemaal niet mijn bedoeling is. Daarnaast moet ik ook goed bedenken dat echt iedereen die dit wil lezen, het kan lezen, ook iedereen uit mijn omgeving, aangezien ik mijn artikelen vrijwel altijd op Facebook plaats. Toch vind ik dat met het hebben van een eigen stukje op het internet, je daar goed gebruik van kan/mag maken, door erop te plaatsen wat je maar wilt, ook al is dat zo onwijs persoonlijk of minder leuk om te lezen.

Ook geplaatst omdat het een The Vampire Diaries GIF is. :]


Ik kan je nu al vertellen dat dit een stuk wordt met onwijs veel tegenstrijdigheden en momenten waarop ik mezelf tegenspreek. Ook beloof ik jullie dat er dan (als ik klaar ben met mijn examens) over een paar weken een positief artikel aankomt waarin ik vertel over mijn gister korter (en leuk!) geknipte haar en nog veel meer dingen waar ik jullie graag over wil vertellen. Ook heb ik afgelopen weekend met mijn opa wat beelden geschoten waarin ik een outfit laat zien. Als alles goed gaat kan ik na mijn examens de video in elkaar zetten en op mijn blog/Youtube zetten. Maar laat ik nu maar beginnen met wat ik zo graag van me af wil schrijven. Ik heb af en toe periodes waarin ik helemaal gek van mezelf wordt, ik boos wordt als ik in de spiegel kijk en waarin ik het liefst heel de dag in bed lig of niks doe. Iedereen heeft die, daarom weet ik dat er niks raars aan is of apart aan mij ofzo. Iedereen heeft ook zijn eigen reden(en) om zich zo te voelen. Bij mij heeft het met niks anders te maken dan mijn stem en de vervloekte onzekerheid die daar altijd bij komt kijken. Hoe vaak het wel niet tegen me gezegd wordt, door wie dan ook, ik lijk nooit van de gedachte af te komen dat mensen mijn stem raar vinden en me daarom niet leuk vinden. Het is zo raar, want ik ben vergeleken met een jaar geleden al zo onwijs vooruit gegaan. Ik ben niet meer Romana, dat meisje dat altijd zo onzeker en stil is. Ik ben ook de dingen die ik leuk vind, de dingen die ik doe, de muziek die ik luister en de kleren die ik draag. Dat zie ik zelf en dat zien mensen om me heen, omdat ze het mij vertellen. Dat is echt super fijn. Maar als ik het dan nog steeds eng vind om naar de kapper te gaan (omdat ik dan toch echt moet zeggen wat ik precies met mijn haren wil... klinkt absurd, ik weet het.) of als ik dan, ondanks dat ik het wel wil, nog steeds geen baantje durf te zoeken voor in mijn super lange vakantie die er bijna aankomt, omdat ik het zo dood- en doodeng vind om te solliciteren, realiseer ik me maar al te goed dat ik er nog lang niet ben.

En dat maakt me een beetje bang. Volgend jaar ga ik namelijk een mbo-opleiding doen. Een nieuwe school, nieuwe leraren en nieuwe klasgenoten... Eigenlijk is het net de middelbare school die zich herhaalt. Ik ben nu al heel bang dat het niet wordt zoals ik zou willen. (dat ik er nu al bang voor ben voorspelt ook niet veel goeds, ik ben namelijk benieuwd hoe het dan gaat als de vakantie bijna is afgelopen.) Ik ben bang dat ik toch niet spontaan durf te zijn zoals ik dat wil, dat ik niet durf te praten, dat ik toch niet mezelf ben, ook al wil ik het zo graag. Mijn onzekerheid heeft al mijn vier jaren op de middelbare school zo goed als verpest en ik zou gek worden als mijn onzekerheid ook voor zo'n groot deel mijn tijd op het mbo beïnvloedt. Ik weet dat het ook iets te maken heeft met leeftijd, langzamerhand raak ik natuurlijk weer een beetje uit de pubertijd (alhoewel, ik ben als het goed is op mijn negentiende klaar met mijn opleiding en als dan, zoals ze zeggen, de pubertijd duurt tot je 18 jaar bent...) en de onzekerheid die daar bij komt kijken wordt dan vast ook wel minder, maar toch ben ik bang. Altijd met dingen als een nieuwe school, nieuwe baan of iets in die richting, neem ik mezelf voor om de onzekerheid eens even achterwege te laten, gewoon mijn leuke zelf te zijn. Jammer genoeg is het zo verdomd moeilijk. Want ook toen ik bij de Albert Heijn werkte, en me voornam om nieuwe mensen te leren kennen, voelde ik me het stille, stomme meisje waar mensen liever niet mee om wilden gaan. Begrijpelijk, eerlijk gezegd. Toch kan ik mezelf blijkbaar niet veranderen, ook al wil ik het zo graag en word ik kotsmisselijk van de gedachtes die ik mezelf aanpraat. Want ik weet dat ze niet waar zijn. Tenminste, dat zeggen mijn ouders. ''Je kan niet weten wat anderen van jou denken'', zeggen ze. En dan is natuurlijk ook gewoon zo.

Het punt is dat ik niet goed weet wat ik er precies aan moet doen. Hoe vaak ik er ook over praat met mijn ouders, hoe vaak ik ook zo geweldig goed advies krijg van mijn moeders vriend, hoe vaak ik het ook van me afschrijf, (oké, duidelijk nu, haha.) het gaat niet weg of wordt ook niet minder. Het komt altijd terug. Ik heb ook al wel bedacht dat ik misschien wel nooit volledig van mijn onzekerheid af kom. Dat is prima, maar een heel stuk minder onzekerheid zou zo fijn zijn. Ik vind het gewoon zo jammer dat dingen die in het begin van mijn middelbare school gebeurd zijn, me zo hebben beïnvloedt. Ik kan en wil (omdat ik het zo'n rotwoord vind en het maakt dat ik me stom voel over mezelf.) het geen pesten noemen, (al kwam het op sommige wel in de buurt.) omdat het niet heel vaak voorkwam dat mensen lullig deden over mijn stem en ook was ik nooit vaak een doelwit ofzo, maar er zijn wel dingen gebeurd die echt een klap in mijn gezicht waren. Nou moet ik ook wel zeggen dat ik het vroeger al niet zo leuk vond als mensen vroegen wat er met mijn stem was, omdat dat voor mij een soort van bevestiging was dat mijn stem raar was, (nu vind ik dat helemaal niet erg meer trouwens, dan kan ik het tenminste rustig uitleggen. :)) maar een ding zal ik niet zo snel vergeten en dat is dat ik een keer een stukje moest voorlezen bij aardrijkskunde, in de eerste klas. Ik werd enorm zenuwachtig, mijn stem werd nog heser dan dat ie al van zichzelf is, mijn hartslag schoot omhoog en alles ging een beetje draaien, want lezen vond/vind ik best eng. Nu haal ik even adem en doe ik het vervolgens prima, maar toen was het dus nogal anders. Ik las één of twee zinnen voor en toen gebeurde het: ''Ben je schor?'', zei mijn aardrijkskunde leraar. Ik werd rood probeerde er tevergeefs een nee uit te krijgen. ''Wat heb je dan?'', vroeg de leraar door. Voor ik het wist kon ik niet meer stoppen met huilen. Zeker nadat de leraar zei dat hij het raar vond, of zoiets. Ik weet het niet meer zo heel goed, maar ik weet wel dat het niet slim van hem was en later heeft hij gelukkig nog wel zijn excuses aangeboden. Een aantal jaren later, nadat ik had verteld aan hem (dat jaar mijn mentor) dat ik er een dag niet zou zijn omdat er naar mijn stembanden zou worden gekeken in het ziekenhuis, zei hij zelfs dat hij mijn stem eigenlijk best mooi vindt. Dat is dan wel weer mooi.


Dat er dingen als hierboven zijn gebeurd heeft er uiteindelijk dus wel voor gezorgd dat ik er iets aan wilde laten doen en daarom weet ik nu zo goed uit te leggen wat er nou precies met mijn stem(banden) is. Er iets aan laten doen kan jammer genoeg nog niet en ik weet inmiddels ook dat ik liever iets wil 'laten' doen aan wat er allemaal door mijn hoofd spookt dankzij/qua mijn stem, dan dat ik daadwerkelijk iets aan mijn stem zelf laat doen. Helaas kan ik dit ook niet 'laten' doen en heb ik het voor het grootste deel zelf in de hand. Natuurlijk kan ik ook hulp gaan zoeken. Wat dat betreft zit ik nog steeds op logopedie, maar met de vrouw waarbij ik het volg praat ik meer dan dat ik stemoefeningen doe. Dit werkt echt heel goed, maar mijn volgende afspraak heb ik pas weer begin september, precies dan gepland zodat ik, als school weer begint of net begonnen is, een steuntje in de rug heb. Ik heb ook vaak genoeg gedacht aan een psycholoog en volgens mij heb ik daar ook al 's eerder over geschreven. In ieder geval heb ik het gevoel dat het mijn probleem niet waard is ofzo. Om een of andere reden heb ik nog vaak het gevoel dat ik me aanstel en ook is me vaak genoeg verteld dat een psycholoog helemaal niet de oplossing is voor mijn probleem. Dat kan wel zo zijn, maar wat is het dan wel? Dingen gewoon doen en doelen stellen mag dan een oplossing zijn en ik zal ook zeker niet ontkennen dat het goed helpt, maar het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Het is zo frustrerend en mijn onzekerheid verpest zoveel. Ik durf niet goed te praten met mensen, ik zorg voor 'awkward' situaties als ik dan is met mensen (buiten vriendinnen) afspreek, ik doe dingen niet die me gevraagd worden, omdat ik ze eng vind en ik doe ook geen dingen die ik zelf wil. Sorry, sorry, sorry. Ik kan er niet veel aan doen en ik zou willen dat ik dat wel kon.

Als ik geen dingen had om naar uit te kijken of mensen had waarvan ik weet dat ze om me geven, weet ik niet zo goed wat ik nu precies had gedaan. Ik ben er eerlijk gezegd zo onwijs klaar mee. Aangezien ik er al zo doorheen zit en af en toe he-le-maal geen zin meer heb in zoveel, vraag ik me af hoe het zou zijn als het nog erger is. Want ik weet natuurlijk ook wel dat het altijd erger kan. (ik ben ook wel gewoon gelukkig hoor, maar soms ook gewoon helemaal niet.) Het klinkt zo raar en inderdaad, het is maar zoiets simpels als mijn stem, maar het is zo'n groot deel van mijn leven geworden, hoewel ik weet dat dat helemaal niet nodig hoeft te zijn. Het is eigenlijk heel mijn leven. Ik ben er vrijwel altijd mee bezig, zowel in positieve (dingen die ik dan toch wel doe, kleine angsten die ik overwin, etc.) als in negatieve zin. Het is ook zo deprimerend om te bedenken dat ik er zo moeilijk vanaf kom en dat het waarschijnlijk nog wel een tijdje gaat duren. Ook al ben ik al zover gekomen. Ik blijf altijd maar dat beeld hebben van mezelf als onzeker meisje en het feit dat ik het zo lastig vind om nieuwe mensen te ontmoeten of zelfs om eens een keer een vriend te 'krijgen' (ik weet dat het super stom klinkt, maar ik denk toch dat mijn onzekerheid ook daar een kleine rol in speelt. wel nóg een goede reden om ervan af te willen komen. ;)) maakt het ook niet veel beter.


Om deze blogpost een klein beetje positief af te sluiten, zal ik vertellen dat ik er deze zomervakantie zoveel mogelijk aan ga doen om me minder onzeker te voelen op mijn nieuwe school. Een psycholoog waar mee ik praat, driedubbel zoveel afspraken met mijn logopediste als het nodig is of ikzelf die gewoon een shitload aan doelen ga stellen zodat ik over mijn angsten heen kom. Ik ga er in ieder geval voor zorgen dat die kut onzekerheid (sorry voor m'n taalgebruik) eens een beetje op de achtergrond verdwijnt. Ik ga er binnenkort weer eens goed met mijn ouders over praten, zij zullen me ook zeker moeten helpen. Ik weet ook zeker dat dit niet het laatste artikel is wat ik aan mijn onzekerheid zal wijden in de komende jaren dat ik nog zal bloggen, maar ik hoop in ieder geval dat het bij maximaal drie artikelen blijft. Ik weet natuurlijk ook dat het allemaal een beetje deprimerend is om te lezen wat er allemaal door mijn hoofd gaat, maar een blog is wel een hele goede manier om van je af te schrijven. Hoewel op mijn blog net wat meer staat dan wat veel mensen van mij weten, (dat komen ze dan wel weer via mijn blog te weten) is het lang nog niet alles van wat er door me heen gaat en dat is hartstikke logisch ook. Anyway, ik hoop dat jullie het enigszins interessant vonden om te lezen. In ieder geval bedankt. Nu ga ik deze post even netjes afmaken en publiceren, daarna ga ik me eindelijk eens klaarmaken, mijn favoriete lipstick opdoen en mijn haar mooi doen, omdat ik dat leuk vind en daarna kan ik weer heel de dag gaan leren. Wens me succes!



Afbeelding(en): WeHeartIt, Tumblr

You Might Also Like

0 reacties